คนเราทุกข์เพราะมาจาก 2 สาเหตุใหญ่ๆ นั่นคือ ความกลัว และ ความอยาก!!
อยากได้นั่นได้นี่ อยากเป็นอย่างนั้น อยากได้คนนั้น อยากได้ของสิ่งนี้ มันก็ทุกข์จริงไหม นอนไม่หลับบ้าง เฝ้าละเมอเพ้อพกว่าเมื่อไหร่เราจะได้มาเป็นเจ้าของเสียที
ไม่ใช่แค่สิ่งของที่จับต้องได้หรอกนะ อยากดัง อยากเด่น อยากให้เขารัก อยากเลื่อนตำแหน่ง อยากมีอำนาจ อยากให้คนยอมรับนับถือ ลองคิดดูว่าเวลาที่เรา "อยาก" เราทุกข์ไหม
อีกอย่างก็คือ "ความกลัว"
กลัวไม่มีงานทำ กลัวเขาไม่รัก กลัวป่วย กลัวพ่อแม่ตาย กลัวไม่มีชื่อเสียง กลัวจน กลัวแฟนไปมีคนอื่น กลัวไม่ได้เลื่อนตำแหน่ง กลัวงานออกมาไม่ดี กลัวลูกค้าไม่ปลื้ม แม้แต่กลัวผีก็ตาม!!
เวลากลัวมันก็ทุกข์
มนุษย์เราเลยพยายามเอาชนะความกลัวของตัวเองและความไม่แน่นอนของชีวิตด้วยการทำพิธีกรรมต่างๆ นานา เพราะอย่างน้อยมันจะเป็นสิ่งช่วยยึดเหนี่ยวจิตใจ และเป็นการเสริมความกำลังใจให้ตัวเอง อย่างน้อยก็เพิ่มความมั่นใจในการดำเนินชีวิตต่อไป
อย่างเช่น เรากลัวราหูเข้า เราไม่รู้ว่าราหูจะทำอะไรเราได้บ้าง รู้แต่ว่าเรากลัว เราก็จะทำพิธีสะเดาะเคราะห์ เซ่นไหว้ราหู กลัวไม่ร่ำรวย ก็ไปไหว้พระขอพระ ขอเทพสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ขึ้นชื่อว่าให้เรื่องเงินทองไหลมาเทมา กลัวเจ็บป่วยก็หาว่าพระองค์ใด เทพองค์ไหนจะช่วยได้ หรือไม่ก็ทำพิธีกรรมเสริมดวงกันไป
มันเกิดจากความกลัวในสิ่งที่มองไม่เห็น กลัวในสิ่งที่จับต้องไม่ได้ กลัวสิ่งที่เคยมีเคยเป็นมันจะหายไป กลัวความไม่แน่นอนของชีวิต
พ่อแม่เคยอยู่กับเรา พอเขาป่วย นอกจากจะรักษากันเต็มที่แล้ว ที่ไหนว่าดี ไหว้แล้วหาย เราก็จะไม่รีรอ หรือกลัวแฟนไม่รัก กลัวสามีไม่หลง เขาให้ไปไหว้อะไรก็ไปไหว้
บางครั้งเราต้องเสียเงินทองไปมากมาย เสียเวลาเดินทาง แต่บางคนก็ยอมแลกเพื่อความสบายใจนั่นเอง!
แต่มีอีกทางเลือกหนึ่ง นอกเหนือจากการแก้ไขปัญหาที่ปลายเหตุแล้ว เพราะการไปไหว้นั่นไหว้นี่ เป็นการที่เราจะพยายามเอาชนะความเปลี่ยนแปลงในชีวิต เราต้องการคำว่าเหมือนเดิม ขอให้รวยเหมือนเดิม ดังเหมือนเดิม สวยเหมือนเดิม สุขภาพแข็งแรงเหมือนเดิม มีอำนาจเหมือนเดิม
ถามกันแบบซื่อๆ และตรงไปตรงมาว่า ในโลกนี้มันมีอะไรเหมือนเดิมและคงอยู่ตลอดไปหรือไม่
ทุกอย่างย่อมมีการเปลี่ยนแปลง...
อีกทางที่เราทำได้นั่นคือการตั้งสติเพื่อรับการเปลี่ยนแปลง
ไม่ใช่การยอมแพ้ ไม่ใช่การยอมจำนนกับชะตากรรม แต่เราต้องรู้จักการปล่อยวางและยอมรับความเปลี่ยนแปลงของชีวิตเมื่อเราทำดีที่สุดแล้วต่างหาก
เวลาเรากลัวอะไร เราจะตกเป็นทาสมันเสมอ มันจะมีอำนาจเหนือเรา และคอยกุมหัวใจเราเอาไว้ เรากลัวเมื่อไหร่ มันก็พร้อมที่บีบหัวใจเราเมื่อนั้น ยิ่งกลัวมากยิ่งบีบแรง
เมื่อไม่อยากให้ใครหรืออะไรมาบีบหัวใจเราตลอดเวลา เราจึงอยากลุกขึ้นต่อสู้ และการหาวิธีเอาชนะความกลัวจึงเกิดขึ้น...
เมื่อกลัวว่าจะเกิดอะไรกับชีวิต ให้คิดถึงมันไปเลย มันเป็นการเผชิญหน้ากับความกลัวอย่างกล้าหาญ แม้จะต้องเจ็บปวดใจที่ต้องคิดถึงมัน แต่อย่าลืมว่า ไม่วันใดวันหนึ่งมันก็จะเกิดขึ้นกับชีวิตเราอยู่ดี
เวลาคิดขอให้คิดถึงสิ่งที่มันเลวร้ายที่สุดที่มันจะเกิดขึ้น เมื่อกล้าจะเผชิญหน้ากับมัน เราต้องเจอกับตัวพ่อตัวแม่ความกลัวมันซะเลย เพราะถ้าคิดกระย็อกกระแย็กแบบกั๊กๆ เราก็เอาชนะมันไม่ได้สักที
กลัวอะไรที่เกิดขึ้นกับตัวเองบ้าง...
ไม่อยากให้อะไรเกิดกับตัวเองบ้างล่ะ....
กลัวพ่อแม่ตาย กลัวตัวเองป่วย กลัวยากจน กลัวไม่มีชื่อเสียง กลัวแฟนทิ้ง กลัวลูกจะเป็นอะไร กลัวไม่มีตำแหน่งใหญ่โตไม่มีอำนาจอีกแล้ว กลัวไม่ประสบความสำเร็จ กลัวคนไม่ยอมรับ กลัวอะไรคิดกันออกมา
เมื่อเราคิดไปจนถึงจุดที่กลัวที่สุดของก้นบึ้งหัวใจเราแล้ว เมื่อเราตั้งสติและคิดถึงมันอย่างถ่องแท้ เราจะรู้ว่าทุกอย่างมันเป็นสิ่งที่เราปรุงแต่งขึ้น มันเป็นเปลือกนอก
และเราไม่สามารถจะควบคุมการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นได้ทั้งหมด
แล้วเราจะกลัวมันทำไมในเมื่อสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นธรรมชาติ เมื่อตอนไม่มีเรายังอยู่ได้ เพียงแต่ที่ผ่านมาเรายึดติดกับสิ่งที่เราเคยมีเท่านั้น
และเมื่อมีสติ ขอให้ลองคิดถึงภาพของตัวเองแบบชัดเจนเลยว่า ถ้าเราไม่มีคนที่เรารักหรือสิ่งที่เรารักแบบที่เคยมีแล้ว เราจะเป็นอย่างไร เราจะอยู่อย่างไร เราจะทำใจอย่างไร เราจะบอกกับตัวเองอย่างไร เราจะลุกขึ้นและให้กำลังใจตัวเองวิธีไหน
คิดเตรียมพร้อมไว้เลย คิดไตร่ตรองแบบใช้สติ
และเราจะได้ไม่ประมาทกับการใช้ชีวิต และถ้าวันหนึ่งมันเกิดขึ้นจริงๆ เราจะตั้งสติรับมือกับมันได้ทัน
มันจะย้อนกลับมาสู่ชีวิตในปัจจุบันของเรา เราจะพยายามทำมันให้ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ เราจะวางแผนมันอย่างเป็นขั้นเป็นตอน เราจะรู้จุดมุ่งหมายของชีวิต และเราจะไม่ประมาทกับชีวิตของเรา
ที่สำคัญเราจะหายกลัวกับความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับชีวิต และให้เราคลายจากสิ่งที่เรายึดติดมาตลอด
เห็นไหมว่าเรามีเรื่องที่ต้องเอาชนะกับมันมากมาย ไม่ต้องเสียเวลาไปเอาชนะใครหรือสู้กับใคร แค่สู้กับตัวเองก็จะไม่รอดอยู่แล้ว...
ขอบคุณที่มาจาก มติชนออนไลน์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น